منزلت و شان و جایگاه اجتماعی هر گروه در سال ۱۹۴۵ با ارائه نظریه کارکرد گرایی دیویس ومور مورد توجه ویژه ای قرار گرفت.
در جوامع پیچیده امروزی که دارای تقسیم کار اجتماعی می باشند. دسترسی مردم به امکانات و تسهیلات زندگی و برخورداری از شان و حرمت اجتماعی کم و بیش نا برابر است و بستگی تام به جایگاه اجتماعی ایشان دارد. در جوامع بدوی قشربندی و طبقه بندی اجتماعی عمدتاً بر اساس توانایی های ذاتی تقسیم بندی می گردیدند، ولی در عصر جدید جایگاه اجتماعی بستگی به توانایی های اکتسابی از قبیل دانش، حرفه، توان اقتصادی و … دارد.
در جایگاه اجتماعی بالاتر ثروت، امکانات، احترام و شان بیشتری وجود دارد، بنابر این افراد بشر امروزه برای رسیدن به جایگاه اجتماعی بالا و بهره مندی از این امکانات اقدام به کسب دانش و تجربه می نمایند.
در بسیاری از موارد استعداد مقتضی در جمعیت نسبتاً فراوان است اما فرآیند رسیدن به آن جایگاه بسیار طولانی و یا پر از مشقت است. مثلاً استعداد مقتضی برای تحصیل پزشکی در تعداد زیادی از افراد جامعه وجود دارد اما این آموزش آنقدر طولانی، پرزحمت و پر هزینه است که تنها بخش ناچیزی از افراد جامعه بدان روی می آورند، مگر آنکه آن جایگاه حامل پاداشی متناسب باکمیابی آن باشد.
حال اگر جامعه پاداش مناسب با کارکرد و مشکلات جایگاه مورد نظر ارائه ننماید در ابتدا از میزان متقاضیان این جایگاه کاسته شده و سپس افرادی که در حال حاضر برای حضور در این جایگاه تربیت شده اند تمایل خود را جهت ادامه فعالیت از دست می دهند و اینگونه است که سرمایه های ملی که صرف آموزش و پرورش افراد برای احراز این جایگاه گردیده است به هدر خواهند رفت.
چه بسا متخصصان بسیاری که صرفاً به علت احساس رعایت نشدن شان و منزلت خود سر به مهاجرت زده و در جوامع دیگر به زندگی و فعالیت هایی با شان بسیار کمتری از وضع موجود تن داده اند.
وظیفه اصلی تبین و حفاظت این جایگاه و شان در مرحله اول بعهده سازمانهای صنفی، ارگانها و ادارات ذیربط است که در صورت غفلت ایشان میل به خروج استعدادها و سرمایه های ملی از حیطه حرفه ای زیاد می شود.
گواه این مدعی پزشکان ۲ یا چند شغله، پزشکان متقاضی خروج از کشور و عدم تمایل به بازگشت در بخش وسیعی از آنان است. در مرحله دوم این شان و احترام می بایست توسط افراد صاحب همان حرفه رعایت شود. صاحبان هر جایگاه و حرفه ای که شان هم صنفان و هم رده های خود را مراعات ننمایند. لطمه اصلی را به خود و جایگاه اجتماعی خویش می رسانند.
حرفه شریف پزشکی در بسیاری از جوامع دارای شان و منزلتی بسیار بالا و ویژه می باشد و به همین سبب است که علی رغم خطرات مشکلات و مشقتهای موجود در آن همواره متقاضیان بی شماری در سراسر جهان دارد.
ولی متاسفانه در بعضی کشورها به علت عدم رعایت شان و منزلت و جایگاه اجتماعی از طرف مبادی ذی ربط و بعضاً همکاران جو نا امیدی و سر خوردگی در میان این گروه ایجاده شده و این موضوع سبب افت کیفیت و کاهش سطح خدمات ایشان گردیده است.
افت کیفیت خدمات این گروه یعنی افت سطح سلامت جامعه و این هشداری است به کلیه دست اندر کاران سلامت .
شایسته است که با توجه ویژه به شاغلین حوزه سلامت و جایگاه اجتماعی ایشان سبب جلب و جذب استعدادها به این حوزه و ماندگاری ایشان در فضای سلامت کشور باشیم .
