در جهانی زندگی می کنیم که به علت پیشرفت علم و تکنولوژی اثرات اکثر عوامل محیطی بر بدن انسان شناخته شده است. مثلاً : می دانیم که کدام چربی برای بدن مناسب و کدام یک نامناسب است. می دانیم که فلان ماده شیمیایی بر بدن انسان چه تاثیری می گذارد، حتی از اثرات عوامل غیر مملوس مثل اشعه الکترومغناطیسی گرفته تا میزان فشار هوا و تاثیر آن روی بخشهای مختلف بدن آگاه هستیم. داروهایی در قرن جدید ساخته شده که کاملاً هوشمندانه بداخل سلولها رفته و اثرات خود را بصورت کاملاً کنترل شده بر روی یکایک ذرات وجودی انسان اعمال می نمایند. میران کالری موجود در یک دانه کشمش را محاسبه می کنیم و اثرات آن را در سلامتی آینده و کیفیت زندگی امروز خودمان می سنجیم. ارتباط میزان استرس و عوامل روانشناختی را با سلامت جسم و روان خود به خوبی شناخته و به آن توجه می کنیم. همه موارد فوق الذکر و هزاران مورد دیگر را می توان از افتخارات بشریت دانست و هر لحظه به خودمان و سایر افراد بشر مباهات می کنیم که این آگاهی و این علم و این هوشیاری که داریم امید به زندگی و کیفیت آن را بهبود داده ایم.ولی ماجرا به همینجا ختم نمی شود. ما امروز در محیطی زندگی می کنیم که هر نفس مان آغشته به هزاران عامل آلوده کننده و خطر آفرین برای سلامت می باشند.از طرفی نگران میزان هورمون بکار رفته در پرورش دام و طیور و اثرات مخرب آن در بدن خود هستیم و از طرف دیگر با هر نفسی خود را در معرفی آسیب های بسیار زیاد و غیر قابل بازگشت عوامل سرطان زا و خطر آفرین موجود در هوای شهرمان قرار داده ایم.اکنون می توانیم به جرات پاسخی به سعدی شیرین سخن بدهیم که امروز در شهر ما هر نفسی که فرو می رود نه ممد حیات است و نه مفرح ذات، این هوا عامل خسارت است و مانع سلامت شاید همین نفس که در این لحظه کشیده ایم اولین عامل ایجاد سرطان در نسوج دیه های ما باشد و شاید همین نفس آغازی برای پایان زندگی مان، کسی می داند.غرض از این مقاله ایجاد رعب و وحشت نیست بلکه تعمق و تفکر به خطر بزرگی است که ضمن اینکه زندگی و سلامت ما را تهدید می نماید خود ما نیز بعنوان عوامل ایجاد آن نقش داریم.
آسان است که در این شرایط تقصیر را به گردن سازمانها و ارگانها و عوامل خارج از اختیار خود بیاندازیم.کواینکه نقش آنها را در ایجاد و یا جلوگیری از این شرایط بحرانی نباید نادیده بگیریم.ولی از آن آسان تر و مهمتر اینکه هر کدام از ما قدمی در این راه بر داریم. این قدم می تواند در حیطه حرفه ای و تخصصی مان باشد مثل انجام اقدامات غربالگری و بیماریابی و آموزشهای آگاهی دهنده به بیماران، مراجعین و جامعه تحت تاثیر خودمان و حتی ساده تر از آن می تواند در حیطه زندگی مان باشد مثل اصلاح الگوی مصرف و تغییر رویه های ناصحیح زندگی یک سفر شهری کمتر با اتومبیل تک سرنشین قدم کوچکی است که در راه سلامت خود و جامعه مان برمی داریم – تنظیم موتور خودرو – وسایل گازسوز- کمتر استفاده کردن از عوامل آلوده کننده هوا و استفاده بیشتر از انرژی های پاک همگی می توانند قدمی هر چند کوچک در راه ایجاد شهری سالم و پاک باشند.
اگر همه دست به دست هم دهیم شاید برسد روزی که دوباره هر نفسی که فرو می رود ممد حیات باشد و چون بر می آید مفرح ذات
